uykusuz geçen bir gecenin ardından yine pencerenin kenarında hemde deniz şehrimi yağmur ıslatmış üşütmüşken..bu sabah her sabahtan daha çok düşündüm.herşeyi düşündüm.kendimi,başkalarını..ben başkalarını düşünmezdim aslında.
yaptıklarımı ve yapacaklarımı düşündüm.istediklerimi,körü körüne bağlandıklarımı.hepsi bir gün benim olacak dedim içimden.öyleydi.inançlıydım penceremden bakarken
ama sonra kaç kavşakta kaza yaptığım geldi aklıma.yeni yola çıkmanın korkusu işte bundandı.daha yaralarını saramadım zaten.kaybettiklerimi geri bulamadım
kariyerimle ilgili herşeyi başaracağıma sonsuz inancım var da ya insanlarla ilişkilerim?bazen iç hesaplaşmalarımda kendimi haksız bulmuyor değilim hani ama narsistliğim bunu dışa aktarmama izin vermiyor çoğu zaman.
aslında bıraktım da uğraşmayı insanlarla.iyi niyetli de değilim artık
...işte böyle bir yerden sonra tıkanıyorum hep bu konuda.böyle de nereye kadar devam eder bilinmez.ama bütün bunları bir kenara atıp başka şeyler düşündüğümde benden ukalası benden üstünü olmuyor açıkçası.bu güven nereden geliyor hiç bilmiyorum aslında
1 ay sonra yeniden sahnedeyim ve bunun şimdiden yaşattığı heyecanı bile anlatamam.
orayı seviyorum.çünkü zamanın dinleme özürlü insanlarına kısa bir süre de olsa birşeyler dinletebiliyorsun.hoş,tiyatro seyircisi zaten bunu bilen bir kesim ama olsun yine de böyle düşünmek hoşuma gidiyor..
1 ay sonra..sahneyi ve alkışı öyle özledim ki..
bugün yeni başlıyor henüz.kötülerin olmadığı üzüntülerin buharlaşıp uçtuğu bir gün başlıyor.
geceden beri açık olan perdemin ardında,yağmur bulutlarının benim için çekildiği bir gün başlıyor penceremde,yalnız benim için..
